Kleine tandwalvissen

1. Fersa attenuata
2. Globicephala macrorhynchus
3. Globicephala melas
4. Orcinus orca
5. Peponcephala electra
6. Pseudorca crassidens

Bij de onderfamilie Globicephalinae horen alle kleinetand-walvissen en de Gramper. De Gramper heeft een eigen page en wordt behandeld bij rest van de oceaandolfijnen. Deze page behandelt de kleinere tandwalvissen, waaronder de Fersa attenuata, de Peponcephala electra, de Pseudorca crassidens, de Griend, en de Orka.
De term ‘walvis’ heeft meestal met grootte te maken, en niet met taxonomische classificatie. Deze walvissen vallen over het algemeen onder de orde Delphinidae, net als de rest van de oceaandolfijnachtigen. Ze zijn nauwer verwant aan de dolfijn dan andere walvisachtigen, hoewel sommige soorten apart worden ingedeeld vanwege hun verschillende uiterlijk. De meeste soorten leven het liefst in diepere wateren. Deze dolfijnen vertonen sterk groepsgedrag, en de groepen zijn goed georganiseerd. Ze gaan met andere walvissen en dolfijnen om, maar roven ook op de kleinere cetacea. De meesten zijn goed te benaderen, behalve de Fersa attenuata en de Peponcephela electra.

Deze dolfijn is vrij onbekend en wordt zelden in het wild gezien. Ze leven op veel plekken, bijna overal in de diepe tropische en subtropische wateren. Hij is vrij klein voor een walvis, ongeveer even groot als de gemiddelde dolfijn. Hij is makkelijk te verwarren met de Peponcephela electra. Er zijn wel veel verschillen tussenbeide, maar deze zijn op afstand niet te zien. In principe kan men zeggen dat als een school walvissen langs zwemt van minder dan 50, het bijna altijd deze walvissen zijn. Ze zijn donkergrijs, en het kleurpatroon lijkt op die van dolfijnen. In gevangenschap zijn ze zeer agressief tegenover mensen en andere cetacea. er is bewijs dat deze walvissen in het wild dolfijnen eten. Hoewel ze over het algemeen uit de buurt van boten blijven willen ze nog wel eens de golven achter de boten berijden. Ze zijn lastig te benaderen. Op mooie dagen zijn ze speels, maar lang niet zo acrobatisch als sommige andere soorten. Ze zijn actieve zwemmers, en stranden vaak.

Uiterlijk is deze ‘korte vin-griend’ bijna identiek aan de Globicephala melas (‘lange vin-griend). Op zee is het verschil slecht te zien. Maar de zwemvliezen zijn niet even lang, ze hebben een verschillend gebit, en ook de schedels verschillen van elkaar. Maar de Globicephala macrorhynchus begeeft zich in warmere wateren, dus ze overlappen elkaar niet in geografische ligging. Groepen van deze walvissen worden weleens met tuimelaars samen gezien, maar ze zijn ook vechtend met deze soort gesignaleerd. Ze zijn over het algemeen sociaal, speels, en makkelijk te benaderen. Maar ze maken zelden luchtsprongen. Ze eten voornamelijk ‘s nachts. Ze zijn zwart tot donkergrijs van kleur. De puntige rugvin zit op het voorste gedeelte van het lichaam, en het lichaam zelf is langwerpig en zwaar gebouwd.

De ‘lange vin-griend’ is moeilijk te onderscheiden van de bovengenoemde ‘korte-vin-griend’, maar de zwemvliezen zijn langer en de schedelvorm is anders. Ze vermengen zich vaak met andere ceteceeen, zoals de Minke-walvis, de gramper en de Atlantische witsnuitdolfijn. Ondanks het feit dat ze erg worden uitgebuit is de bevolking van deze soort groot. Soms liggen scholen bewegingloos aan het wateroppervlak. Vooral de jongen maken vaak luchtsprongen. Ze zijn gemakkelijk te benaderen door boten.

De orka is misschien wel de makkelijkste walvis om te identificeren, met z’n unieke en opvallende zwart en witte pigmentatie. Het is de grootste en zwaarste onder de Delphinidae. Achter het oog zit een karakteristieke witte vlek, en achter de rugvin zit een grijs vlak. De zwemvliezen zijn heel groot en spatelvormig. De rugvin is meer dan een meter hoog en driehoekig van vorm. Van alle Cetacea heeft de orka de grootste verspreiding. Hij begeeft zich in bijna alle wateren over de hele wereld, maar komt meer in polaire dan in tropische wateren voor. Groepen bestaan uit hechte families die altijd bij elkaar blijven. Dit soort groepen vormen samen weer stammen, en iedere stam heeft een eigen dialect. Superscholen bestaan soms uit wel 150 orka’s. Ze zijn niet gevaarlijk voor mensen, ondanks hun Engelse naam ‘killer whale’, en zijn ook zelden agressief in het wild. Ze zijn vrij nieuwsgierig en goed te benaderen. Ze berijden niet vaak de golven van boten maar zijn verder wel speels en acrobatisch. Ze kunnen voor zover bekend tot 50 km per uur zwemmen.

Er zijn 2 typen bekend: reizigers en inwoners. Reizigers zwemmen in kleinere scholen. Ze eten zoogdieren, maken weinig geluid, en hun rugvinnen zijn puntiger en liggen meer in het midden. Inwoners leven in scholen van 5 tot 25 orka’s en het bereik van hun omgevingen is kleiner, in elk geval tijdens de zomer. Ze eten vis . en maken relatief veel geluid. De routes die ze afleggen zijn voorspelbaar, in tegenstelling tot de reizigers. Hun duiken duren ook niet lang, hooguit 4 minuten.
Er zijn hechte scholen en wijd verspreide scholen. Ze duiken en komen vaak gelijktijdig aan het wateroppervlak. Hun dieet is een van de meest gevarieerde van de cetaceeen. Sommigen eten zelfs blauwe walvissen. Ze gaan goed georganiseerd op jacht, zo nauwkeurig zelfs dat ze vaak in gevaar lopen.

Deze walvissoort is relatief onbekend, ondanks het feit dat ze een frote verspreiding hebben in de tropische en subtropische wateren. Deze walvissen gaan veel met Fraser-dolfijnen om. Uiterlijk lijken ze op de fersa attenuata, en de twee soorten worden ook vaak door elkaar hebben. De verschillen zijn alleen van dichtbij te zien. Het hoofd is meloen-vormig en het lichaam slank. De zwemvliezen zijn langwerpig en puntig. Het hoofd ziet er van boven driehoekig uit. het wordt gezegd dar ze op afstand blijven van boten, maar deze observaties zijn gemaakt in gebieden waar tonijnvissers ze vervolgen, dus dit zou elders anders kunnen zijn. Ze zijn wel spelend op de golven gezien, en ze maken ook luchtsprongen. Ze zijn erg sociaal, en ze zwemmen in grotere groepen dan de Fersa attenuata. De scholen zijn hecht en stranden vaak in grote aantallen.

Deze walvissen zijn wijd verspreid, maar toch vrij schaars. Ze benaderen vaak boten en zijn buitengewoon actief en speels voor hun grootte. In gevangenschap zijn ze minder agressief dan de Fersa attenuata. Ze zwemmen vaak samen met grampers en andere kleine cetaceeen. Meestal zijn de scholen klein, maar soms ook groter, tot wel honderden walvissen. Ze zijn helemaal donkergrijs van kleur, en het lichaam is langwerpig en slank. De rugvin is opvallend. Ze zijn relatief groot en daardoor te onderscheiden van de Fersa attenuata en de Peponcephala electra.
Vergeleken met vrouwelijke Orka’s zijn deze walvissen slanker en donkerder. Van een afstand lijken ze op Grienden, maar hun hoofden en lichamen zijn slanker, de rugvin dolfijn-achtiger en het gedrag energieker. Ze zwemmen snel en actief, en sommigen houden hun hoofden en bovenlichaam uit het water als ze ademhalen. Ze komen soms met open mond aan het oppervlak. Sommigen van deze soort kunnen ineens stoppen en van richting veranderen, vooral als ze gaan eten. Ze benaderen vaak boten en zijn nieuwsgierig en speels. Ze maken luchtsprongen en ze stranden weleens.

Bibliography

Carwardine, Mark. Eyewitness Handbooks: Whales, Dolphins, and Porpoises. New York: Dorling Kindersley Ltd., 1995.