Bescherming van dolfijnen

1. International Whaling Commission
2. Convention on International Trade in Endangered Species
3. Conventie van Bern
4. Convention on the Conservation of Migratory Species

In de afgelopen vier decennia, naarmate het publieke bewustzijn over walvisachtigen en de bedreigingen die hen in gevaar brengen toenam, zijn er organisaties ontstaan die zich richten op het behoud van deze dieren. Overal ter wereld hebben internationale conventies de bedreigingen voor de walvisachtigen in kaart gebracht en hebben ze richtlijnen opgesteld om het behoud veilig te stellen. Landen hebben wetten opgesteld die voorzien in de regulering van directe en incidentele vangsten, en habitatvernietiging, vervuiling en verstoring. Deze pagina vat een aantal organisaties en conventies samen die gericht zijn op het behoud van de walvisachtigen en andere wilde dieren. Deze opsomming is bij lange na niet volledig, omdat er vele andere voorbeelden zijn van mensen die zich inzetten voor het behoud van walvisachtigen.

De International Whaling Commission (Internationale Walvisvaart Commissie, IWC) werd opgericht tijdens de Internationale Conventie voor de Regulering van de Walvisvaart in 1946. Tijdens de eerste twintig jaar van haar bestaan, kreeg de organisatie scherpe kritiek omdat het ontbrak aan effectiviteit. De exploitatie van walvissen ging bijna ongehinderd door omdat zowel de richtlijnen als de controle op naleving ervan zwak waren. Sommigen noemden de IWC een 'walvisvaardersclub' die meer instond voor het stabiliseren van de wereldmarkt dan voor de walvispopulatie.

In de jaren zeventig en tachtig echter begon de IWC veel strictere beperkingen op te leggen aan de walvisvaart. In 1974 voerde de oranisatie de New Management Procedure (NMP) door, een nieuwe methode voor het categoriseren van walvisaantallen en het toepassen van de regels. In 1986 werd alle commerciele walvisvaart opgeschort en in 1989 hadden alle betrokken landen deze regels in acht genomen, uitgezonderd de walvisvangst voor wetenschappelijk onderzoek.

Hoewel de IWC in eerste instantie was opgericht voor de bescherming van de hoeveelheden vinvissen, XXX en potvissen, zijn kleinere walvisachtigen niet specifiek uitgesloten van het mandaat van de Commissie. Binnen de organisatie bestaat echter weinig overeenstemming of het IWC actie moet ondernemen om ook de bescherming van deze dieren op zich te nemen. Vanaf 1972 is aan alle partijen gevraagd om informatie te leveren over de directe en incidentele vangst van alle soorten walvisachtigen, maar slechts weinigen gaven daaraan gehoor. De organisatie rapporteert de status van de hoeveelheden dolfijnen en bruinvissen en stelt regelmatig statistieken hiervan samen.

The Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (Conventie over Internationale Handel in Bedreigde Wilde Dier- en Plantensoorten, CITES) vond plaats op 3 maart 1973 en de maatregelen die daar werden besproken werden op 1 juli 1975 van kracht. Het verdrag regelt de internationale handel in diverse planten- en diersoorten, waarbij internationale handel werd gedefinieerd als alle internationale verplaatsingen, los van het beoogde doel. De soorten worden ingedeeld in drie appendices. In Appendix I staan alle soorten die bedreigd worden door uitsterven en die beinvloedt worden door de internationale handel. Drieentwintig soorten walvisachtigen staan op deze lijst. De reglementen vereisen een vergunning van zowel het importerende als het exporterende land en commerciele handel is verboden. Appendix II bevat soorten die mogelijk met uitsterven bedreigd kunnen worden, tenzij de handel gereguleerd wordt. In 1979 werden alle walvisachtigen die nog niet in Appendix I voorkwamen aan Appendix II toegevoegd.

De Conventie voor het Behoud van Europees Wild en Natuurlijke Habitats, ook wel bekend als de Conventie van Bern, vond plaats op 19 september 1979. Haar taak was wilde planten en dieren en hun natuurlijke leefomgeving te beschermen , met name daar waar internationale samenwerking nodig was. Het verdrag bevat vier Appendices. Appendix I bevat streng beschermde planten, Appendix II omvat streng beschermde dieren, inclusief 19 soorten walvisachtigen, Appendix III bevat beschermde dieren met alle overige walvisachtigen, en Appendix IV tenslotte, bevat jacht- en vangstmethoden die door de conventie worden verboden.

De Convention on the Conservation of Migratory Species of the Wild (Conventie over het Behoud van Trekkende Wilde Diersoorten, CMS), ook bekend als de Conventie van Bonn, beschermt populaties van walvisachtigen in de Noordzee en de Baltische Zee. Het vond plaats op 23 juni 1979 en de gemaakte afspraken werden op 1 november 1983 van kracht. De twee appendices omvatten (I) de op dit moment bedreigde soorten die onmiddellijke bescherming nodig hebben en (II)soorten waarvoor de huidige bescherming onvoldoende is en die voordeel zouden hebben bij internationale samenwerking en afspraken.

Bibliography