Intelligentie

Dolfijnen zijn hoog intelligente zoogdieren. Er gaan veel verhalen de ronde dat ze zelfs gaven hebben die de mens niet begrijpen of onderzoeken kan. Zo worden er bijvoorbeeld reizen aangeboden voor ongeneselijk zieke mensen, die door het zwemmen met dolfijnen er weer bovenop kunnen komen. Ook, zo zeggen velen, zijn de dolfijnen erg op mensen gesteld. Ze brengen ultrasone geluiden voort die volgens velen genezende werkingen kunnen hebben.

Oude verhalen

Er zijn veel oude verhalen over dolfijnen, die duizenden jaren geleden zich hebben afgespeeld. Telemachus, de zoon van de zeevaarder Odysseus, viel in het water. Hij was al bijna verdronken, toen een dolfijn hem redde en naar de kant bracht. Aan de hand hiervan liet hij een dolfijn in zijn schild graveren. Een ander verhaal van net na het jaar 0, de Romeinse geleerde Plinius, vertelt over een dolfijn die vriendschap sloot met een jongetje. De dolfijn speelde met hem en bracht hem iedere dag naar school.
Helaas zijn deze verhalen voor deze tijd erg onwaarschijnlijk, en ze worden zelfs volkomen uitgesloten door de moderne natuurwetenschappers.

Enkele feiten

Dolfijnen hebben zeer grote en geplooide hersenen, die (naast de grote lichaamsmassa) ook wijzen op buitengewone geestelijke vermogens. Volgens de hersenonderzoeker Pilleri valt het te betwijfelen dat de hersenen van Homo (mens) de hoogste plaats in de rangorde innemen. Dolfijnen zijn makkelijk te temmen, leren verbazend goed en ze hebben een grote behoefte aan contact met de mens.
Recentere onderzoeken wijzen echter uit dat het aantal hersencellen van de dolfijn zeer gering is. Men neemt nu aan dat de dolfijn niet zo intelligent is als dat we altijd gedacht hadden. De mens heeft veel meer hersencellen, en kan ook veel sneller leren en denken.

Er zijn dolfijnen die zich erg hechten aan een bepaald iemand. Zo was er een dolfijn die bij het eerste contact van een man steeds maar naar hem toe zwom en te kennen gaf dat hij geaaid wilde worden. Toen de man hem aaide zag hij tranen verschijnen in de ogen van het dier, alsof het huilde van blijdschap.

Er zijn veel onderzoeken gedaan naar het gedrag van dolfijnen. Het blijkt dan ook dat ze veel gemeen hebben met mensen. Als er bijvoorbeeld een dolfijn in een spiegel kijkt, blijkt het dat hij let op zijn uiterlijk. Er is dan bijvoorbeeld een zwart rondje op zijn zij geplakt, waarna hij er vol afschuw naar zit te kijken. Een dolfijn kan zich ook snel aan iemand gaan hechten.

De grote vraag

Waarom doen dolfijnen dit soort dingen, zijn ze echt zo intelligent?
Om even terug te gaan naar de reddingsacties van mensen die bijna verdrinken, er zijn ook recente bevestigde verhalen van mensenreddende dolfijnen die meermalen bevestigd zijn. Doen ze dit om behulpzaam te redden, of is het een instinct? Men heeft ook waargenomen dat dolfijnen matrassen en andere dolfijnen naar de kant brengen. Het aangeboren gedrag maakt het dus begrijpelijk dat dolfijnen in sommige situaties ook mensen redden.

De genezende werking is als volgt te verklaren. Mensen hebben een hele sterke geest. De wilskracht is vaak het belangrijkste als je iets wilt bereiken. Stel nu dat iemand die bijvoorbeeld kanker heeft met zo'n dolfijn gaat zwemmen en hij of zij is er heilig van overtuigd dat die dolfijn hem of haar beter maakt. Dan is de wilskracht om beter te worden zeer groot en bestaat de kans dat je ook werkelijk geneest.

De intelligentie van de dolfijn is zeker zeer groot, maar het valt echt te betwijfelen of deze groter is dan die van de mens. De een zegt van wel, maar de ander vindt van niet. We zijn er nog niet uit, en dat is misschien ook wel veel leuker... Zo blijft er toch nog wat om over te discuteren. De meeste mensen zijn het er echter wel over eens dat de intelligentie van een dolfijn te vergelijken is met die van een aap.

Taal

Dolfijnen hebben een eigen taal om met elkaar te communiceren. Deze verschilt zeer veel met die van de mens.

Om een voorbeeld te geven, wij als mens gebruiken een gelaatsuitdrukking als een van de communicatiemiddelen. Als wij boos zijn, laten we dat zien aan ons gezicht, en door bijvoorbeeld een vuist te ballen. Als wij blij zijn lachen we, en soms gaan zelfs de armen in de lucht om extreme blijdschap te uitten.
Dolfijnen hebben dit niet. Ze kunnen geen gezichtsuitdrukking maken, en ook met de rest van het lichaam kunnen ze weinig anders dan zwemmen.
De spreektaal van de mens is ook een punt, waar de dolfijn geen gebruik van kan maken. Dolfijnen hebben geen stembanden, en het enige waar een soort geluid uit komt is het blaasgat (niet de bek). Dit maakt het zeer moeilijk om goed met elkaar te communiceren.
Onderzoekers zijn druk bezig de geluiden van de dolfijn te ontcijferen, maar ook daar zijn ze tot nu toe nog niet echt ver mee gekomen.

Een ander voorbeeld van een botsende communicatie is tussen de hond en de kat. Deze hebben wel dezelfde communicatiemiddelen, maar niet dezelfde taal. Als bijvoorbeeld een hond kwispelt met z'n staart, dan betekent dat, dat hij blij is. Maar als een kat hetzelfde signaal gebruikt, is hij klaar om aan te vallen.
Dit is ook de reden dat de communicatie tussen een hond en een kat slecht verloopt.

Er zijn dus twee oorzaken voor een slechte communicatie. Dit is ten eerste de verschillende communicatiemiddelen, en ten tweede de verschillende taal.
Voor de communicatie tussen mens en dolfijn zijn alle twee de dingen botsend.
Voor het eerste geval zijn het de verschillende communicatiemiddelen die voor de botsing zorgen. Voor het tweede is het de constante gelaatsuitdrukking van de dolfijn en de onbegrijpelijke geluiden die de dolfijn produceert, waar de mens tot nu toe weinig uit kan ontcijferen.

De enige manier waarop er communicatie is, is door de bewegingen die we maken. Dit is goed van pas gekomen in de dolfijnaria's. Als een oppasser een rondje draait, moet de dolfijn dat ook doen. Als de oppasser in z'n handen klapt, doet de dolfijn weer een ander kunstje. Zo proberen we met elkaar te communiceren en deze manier is tot dusver de enige mogelijkheid.